LEIS ESCORREGUDAS

Escorreguda a Aiguieras
lo 12 de mai de 2019
amé Felip Rigaud

L'apier dau circ de la Redaressa (Aiguièras)

Situit dins lo massis dau Defens, lo circ de la Redaressa es un luòc naturau, una mena de valat redon enviròutat de baus e dubert au miegjorn. A l'amont, demiech li sobras de bancaus ancianament cultivats, se tròba un apier dins de bancaus cavats de cabanas de
peira per tenir de bruscs. Environ un centenat d'aqueli cabanas trevan li muralhas. Un ostalet, miech bauma - miech bastit, era lo bastiment dau gardian dis abelhas. Tot a l'entorn una muralha perimetrala encencha lo site. Solet un portau permetiá l'intrada (a despart d'un portalet pròchi l'ostalet). Lo site - encara mau datat - pòu estre de la fin dau sègle XIXen - debuta dau XXen (de recercas d'archius son necessàrias). Ara se pòu remirar aquest bel endrech gracia a una associacion d'Aiguieras que mena un gròs trabalh de netejament d'aquest luòc a l'origina envasit per la vegetacion.

Lo mont Menu e la villà romana de la vau di Glaujas.

Una montanha, desseparada au levant dau massis dis Aupilhas per la vau di Glaujas entre li comunas d'Aurelha et d'Aiguieras, se sona lo mont Menu. Aquesta es cavada d'una bauma que permet per un dralhon puei un passatge estrech e pendis de rejonher la cima monte se descubre un bèu paisatge. Se vei tant dau caire de la cima maja di Aupilhas dau costat dau tremont que la plana de Crau, la mar pron luenh au miegjorn e dau levant lo castèu roinat de Ròcamartina, Leberon e lo mont Venturi devers Ais.
Lo site foguèt un oppidum de l'Antiquitat tardiva (se tròba au sòu de teulissas, de tròces de ceramicas e de cabanas cavadas dins lo ròc). Li sobras (gaires vesibles) d'una capela dicha Santa Cecilia restan sus lo pendis devers levant.
Dins la vau di Glaujas, dins la planura, son li restas d'un importanta villà romana tardiva que foguèt cavada per lis arqueològs (restas de banhs, bastiments agricòlas e residenciaus).

Felip Rigaud

Sortida dau Dissabte 25 de mai 2019
La Rabelle, Chaberte, Malassoque – La Verdière (83)

Siam aculhits (en provençau) per Joan-Pau Dauphin, Conservator benevòl CEN Provença e Guilhem Vaton, ornitològ. Son nòstrei guidas, un per la botanica, l’autre per la fauna, sus un caminet que son fiu menaire es : «Come l’òme pòu viure en interaccion amé la natura sensa la destruire ?» Lo site es tras que bèu : una plana granda envirotada de forèsts.
E ansin descubrèm dins la jornada una molonada d’aucèus que vesèm ò entendèm :
la gralha, lo chic perdritz, lo chic naturau, la bondrèia, lo moisset rós, lo pic vèrd, l’auriòu, l’estornèu, la calha, la tortora dei bòscs, l’arpian tamisier, lo mosquet jaune, l’aigla blanca, lo cuòu rosset, lo passeron dei teulissas, la dindoleta randoleta, la lauseta, la favarela, la favarela a tèsta negra, lo rossinhòu, lo quinson, la sarralhera...
En meme temps, aqueu luòc es a mand de venir una Reserva naturala e Joan-Pau nos mòstra un relarg vast onte lei plantas messicòlas son aparadas. Ansin i trobèm per ex.: lo bleuet, lo ranoncle, dei gau-galins, mirau de Venus, penche de Venus, coriandra. Joan-Pau insistís sus l’importança de laissar venir lei plantas dei baranhas e ribas per la biodiversitat.
De l’autre costat de la rota, lo sòu es rocalhós (mena de gres), ren i ven (Malassòqua = marrit sòu), es un abitat stepic : se i tròba entre autrei d’orquidèas, l’eliantema jaune e blanc, e lo criquet eirisson (mai impossible de lo veire, maugrat nòstre desplegament en vantau !)
Sus lo dralhòu, pròche d’una lòna amenatjada per lei bestias feras, descubrèm lei piadas.. d’un lop, mai tanben aquelei de cabròus, singlars... e mai luench, sus la placa que cubrís lo potz d’un ostau abandonat : la pelòta de rejeccion d’un aucèu arpian, e lei petas d’una geneta. E pas luench, dins lo prat, un parèu de cabròus que passeja...
Una jornada magnifica, que lo cèu meme respectèt, la pluèia es arribada pron tard.
Mercé a nòstrei dos menaires e domatge per aquelei qu’an pas poscut profichar de la sortida...